Ik…
…ben Femke Hagenaar, 33 jaar
…woon in Zeeuws-Vlaanderen met mijn partner Vincent en onze mooie dochter, Roos (2024)
…ben gepassioneerd taartenbakker
…ben graag buiten
…breng mijn vakanties het liefst kamperend door
…verdwijn graag in een fantasyboek
…vind spelen en lezen met mijn dochter een feestje
Mijn metamorfose tot doula
In 2024 mocht ik vol vreugde ontdekken dat ik zwanger was. Hierna heb ik me aangemeld bij een verloskundigenpraktijk die enkel poliklinische bevallingen begeleid. Toen ik zo’n twintig weken zwanger was volgden mijn partner (Vincent) en ik een cursus Hypnobirthing. Na de eerste bijeenkomst voelden zowel Vincent als ik dat we eigenlijk toch graag een thuisbevalling zouden willen. Zodoende zijn we toen overgestapt naar een verloskundige die ook thuisbevallingen ondersteunde.
Vol enthousiasme visualiseerden wij hoe ons kindje in ons eigen huisje ter wereld zou komen. Maar dit kindje besloot anders. Ze lag in stuit, met haar billen naar beneden, en wilde echt niet meer draaien. We probeerden moxa therapie, spinning babies en een uitwendige versie bij de gynaecoloog. Niets mocht baten. En zo kregen we ineens het label ‘medisch’ en mochten we terug naar onze eerste verloskundige (en de gynaecoloog), die ook de medische bevallingen begeleid.
Toen we bestempeld werden als ‘medisch’ kwam er ineens erg veel over ons heen. We kregen te horen dat er vaak bij voorbaat voor een keizersnede gekozen wordt bij stuitliggingen, dat de kans op alsnog een keizersnede bij een vaginale bevalling 50% was en nog vele andere risico’s en kansen kwamen onze kant op. Het hoort er in het ziekenhuis bij om dit allemaal te moeten vermelden, maar het was erg overweldigend. We vergaten even helemaal dat zowel ik als ons kindje eigenlijk nog kerngezond waren. Toen dit besef echter weer tot ons doordrong voelden we hernieuwde kracht en hebben we er met goede moed toch voor gekozen om te proberen een vaginale bevalling tot een succesvol einde te brengen, weliswaar in het ziekenhuis.
We hebben toen uitgebreide gesprekken gehad met onze gynaecoloog met betrekking tot onze wensen. Zij was gelukkig erg open en eerlijk. Luisterde naar ons, besprak dingen met het team en koppelde terug hoe zij hierover dachten en wat ze al dan niet mogelijk achten. We namen onze ruimte en werden daarin gehoord en gezien. Dit was voor ons ontzettend fijn en cruciaal om ontspannen de bevalling in te gaan.
Drie dagen na de uitgerekende datum werd Roos geboren. We werden bijgestaan door Marieke, bij wie we de cursus Hypnobirthing hadden gevolgd, die we hadden omgedoopt tot onze doula. Het ziekenhuispersoneel was erg attent en hield rekening met onze wensen. Ze bleven veel op afstand, wat voor mij erg prettig was. De bevalling verliep vlot en zonder problemen. Roos kwam vaginaal, volledig natuurlijk en zonder hulpmiddelen op de wereld. Het was helemaal zoals wij het hadden gehoopt, binnen de situatie die het was.
Tijdens dit hele proces zijn mijn partner en ik gaan staan voor onze wensen. We hadden geen eisen, maar wisten wel wat we wilden binnen de mogelijkheden. Dit durfden we uit te spreken en te bespreken met de betrokkenen.
Ik heb regelmatig verhalen gehoord van vrouwen en partners die dit niet deden, durfden of voelden dat dit kon. En dat dit vaak leidde tot situaties waarin ze zich niet gehoord, gezien of begrepen voelden. Dit vond ik pijnlijk om te horen en het klopt voor mij niet. Tijdens een bevalling ben je krachtig, maar ook kwetsbaar als je ervaart dat je niet gehoord en gezien wordt. Voortvloeiend vanuit mijn eigen ervaring voel ik dat ik alle vrouwen de kracht en de controle gun die ik heb mogen ervaren. En als ik kan bijdragen om dat te bereiken voor en bij anderen, dan doe ik dat in mijn rol als doula.